♡ QUOTE

<< All we ever wanted, was everything. >>
By: Mike Mills

Thursday, March 25, 2010

aujourd'hui: voici Paris!

Recently I went back to my home town The Hague to pay a visit to the Gemeentemuseum. As I stepped out of the car, I saw at least a hundred people were queuing in line, so my heart started pounding a bit faster and my eyes got that glazed, determined shine, that I always get whenever I am very excited about something. This exposition must be quite something then, if everyone was dying to get in...

After what seemed hours of waiting (but actually only took fifteen minutes), I was released into the wild. Err, into the museum. Voici Paris focuses on high end fashion, couture fashion as we may say, throughout the years. The glamourous Haute Couture; a world that is drenched in champagne, charm and Chanel.

It all started with the man Charles Frederick Worth (1826 - 1895), who not only invented the label that is nowadays sewn into every garment made, but he was also the first to come up with the idea of Haute Couture. That meant several big changes, but it made the fashion world how she is today. Designers design a collection from their own inspiration (opposed to before, when women went to their tailor to have a dress made for them, with their instructions on how the dress should look), and they show this collection on mannequins to prospective clients. These clients can order from the collection, that consists of limited editions only. Everything is handmade in the couture house and it's all tailored on the body. A last important feature of Haute Couture would probably be that the designer oversees every aspects of the production.

Not every designer that makes pretty dresses can call himself a couturier, though. Le Chambre Syndicale de la Haute Couture, that was established in 1868, is a very select group of designers. You have to earn the right to be a member by following certain guidelines, such as design made-to-order for private clients, with one or more fittings; have an atelier in Paris with at least fifteen full-time employees; present a collection to the Paris press every season (twice a year), with at least thirty five runs with outfits for both daytime wear and evening wear. Members nowadays include Christian Dior, Balenciaga, Chanel, Givenchy, Jean Paul Gaultier; some international members are Maison Martin Margiela, Valentino, Giorgio Armani and Elie Saab.

Anyways, back to the exposition! You first enter a room that is filled with my favourite label of all time: Chanel. It shows you a peek in the collection that Kaiser Karl himself designed for the s/s 09 collection, where he worked together with the Japanese origami artist Kamo and transformed the runway into a white flowerfield, all made of paper.


chaneltiaras
From contemporary Chanel, the expo then leads us back into the history of fashion, starting with Worth and onto big names like Paul Poiret and Marie Vionnet. Oriental influences are clearly visible in these designs, and about the life of monsieur Poiret could be held an exposition alone. With his love for extravagant and exotic parties this 'king of fashion' ruled in the beginning of the 20th century. As the website of the Met explains very clearly:




"Poiret's exoticized tendencies were expressed through his use of vivid color coordinations and enigmatic silhouettes such as his iconic "lampshade" tunic and his "harem" trousers, or pantaloons. However, these orientalist fantasies (or, rather, fantasies of the Orient) have served to detract from Poiret's more enduring innovations, namely his technical and marketing achievements." 

Poiret was well known for his parties that had the sole purpose of creating name in the fashion industry and showing his wealth. He often claimed to have freed women from their corsets, and didn't have one bone of modesty in his - well dressed - body. In his memoirs "My first fifty years" (1931) you can get a good image of the man that more or less invented how to bend marketing to his advantage in the fashion industry. 

We're taking a quick walk through the roaring twenties when Miss Coco Chanel first came to play, and go on to the thirties and forties.


After the Second World War, Christian Dior enters the fashion stage, shocking the world with his excessive use of fabric for a 'New Look' in a time when fabric was still very rare. His silhouette referred back to the 19th century, when women still wore corsets and  big dresses. He claimed to have designed ''flower women'', with a skirt that would sway open as the cup of a flower upside down.
Dior in the 70s

Miss Coco makes her comeback after the war, mostly improving her earlier designs and introducing items to the fashion world that we now consider classics, such as the tweed ladies suit, the Little Black Dress, the two tone pumps and the black quilted purse. 

Let's jump to the sixties, when Audrey Hepburn wore this lovely fuchsia pink Givenchy dress in Breakfast at Tiffany's ('61). 

The exhibition also shows you work of today's designers; Dutch well known names - as well as international couturiers. A last designer worth mentioning is the Chinese Ma Ke. Her collection is all about authenticity and tradition. As an reaction against 'fashion for the mass' she pleats about going back to fair trade, quality and individual creativity. 

Feb 2007 collection WUYONG ('useless') The Earth, in Paris. Garments were stained with mud and sand, and presented in sculptural shapes. 

Wednesday, March 24, 2010

Brilliant Berlin

This Sunday it's finally happening: together with 121 other Fashion & Branding students of the Amsterdam Fashion Institute, I am heading off to brilliant and bubbling Berlin... 


Me and some students have been working on a city guide of this extremely exciting metropolis for quite some time now, so I know that the muchness of this city (to speak with the Hatter's words) is so very... ehm, much. So much to do and so little time! We're only staying five days, which has the sole purpose of inspiring us fashion students. We're supposed to spot trends, and turn this into an elaborate study when we come back. Not a bad thing to do of course, as this means we are being 'released' once we arrive to mainly party, shop and explore the city in all it has to offer... 


So, I promise to get back with hidden gems, trends that are bursting to explode, lots of inspiring photos and many, many fashion fairytales...


Auf wiedersehen for now.

I heart...

... finding a ladybug in your bedroom and blowing it out the window with a light and breezy air kiss. Welcome to the big world little lady.


Tuesday, March 16, 2010

I heart...

...Stopping a taxi SATC style.



Friday, March 12, 2010

Trick me once

Okay. So this morning wasn't my finest moment. I can conclude, however, that Hema's 60 den black tights (for all you international ones, Hema is a small department store that you can compare to.. ehmm - suggestions anyone? I find it better than M&S but not far as good as let's say a Peter Jones. Anyways, drifting off.), Hema's 60 den tights are a def must-buy for every girl out there. Only € 4,95 (sometimes even two pairs for only €8,00 - yes.) and they hardly ladder, they last for ages, and they're oh-so very strong. Even when you trip. And fall. On both your knees. In front of a crowd full of people, all waiting to either get in or get out the tram. Ever been to Amsterdam? If yes, you probably once took a ride on this horrific transportation device (from today on I will boycott all trams). Some of them have a couple steps at the doors, but the gap between the last step (or the first, depending if you are getting off or on) and the pavement is still pretty big. And thus, when wearing your latest lush black fm-booties, with heels of at least 13 cm, it is very common to see girls trip and land on both their knees and hands. Never seen it? Well, just look harder. Honestly, I cannot be the only one who has gone through such an embarrassing moment. But, at least Hema's tights proved their purpose, and although my knees were open and felt like they were on fire, I bravely stood up, smiled as to show everyone I was ok and fiercely click-clacked off. Suffering is all part of the game.


P.S. after also spraying my ankle four times today, I have to say that now, a long day with lots of walking involved, I start to feel their swing. Kelis was right: might trick me once, won't let them trip, ehh trick me twice.


P.S. (2) Photo's of the unfortunate event will not be published. Photo's of the black monsters however will come soon...

Tuesday, March 09, 2010

I ♥...

2004

...Reading literature (and feeling oh-so intellectual).

2005

...Reading not so literature-like books 
(XOXO you know you love me... oh and Becky Bloomwood, I think you're my alter ego).



2006


2007

Call me a nerd, I don't give a frock. 

2008

2009

So... what will the summer of 2010 bring...?

Monday, March 08, 2010

I ♥...



...Renting a boat at your all time favourite beach Barbati and race all day with cute guys.


...Whilst renting the same boat, throwing out the anchor and enjoy a good amount of time staring at the sky, only to discover that you’re nearly hitting the rocks because you didn't throw the anchor in deep enough.

Sunday, March 07, 2010

Tra-la-la, in Londen and loving it!

Dutch blog post (will appear in English too)

Het zonnetje schijnt, iedereen draagt groter-dan-groot zonnebrillen en er bungelen tasjes aan de armen van menig goedgekleed meisje. Ik ben dit weekend in Lovely London, waar het bubbelt en bruist van alle kanten. Jongens kijken verliefd in de lachende ogen van eerdergenoemde meisjes. Het is li-la-lente! Een paar must-sees, must-do’s en must-buys in mijn lievelingsstad.

Wishlist: ellenlange benen, waaaaanzinnige hakken en een heerlijke fur coat. Chelsea, Duke of York Square.

Rustig wandelend in het zonnetje doemt er ineens een groot bord op. Mijn hartje begint sneller te kloppen. Mijn hakjes klikken hard gehaast op het trottoir. Oh oh, ik zie, ik zie, wat jij niet ziet...? Van opwinding verslik ik me bijna en ik race de Chelsea Library in. Met een zogenaamd totaal onverschillige houding - die echter niet slaagt, want het meisje achter de toonbank lacht me begrijpend toe - vraag ik wat hier vandaag precies te doen is. "The entire library is transformed into a Vintage market today. And you can drink tea in the Vintage Tea Room. Entrance is only two pounds." Dat heb ik er graag voor over, en struikelend over mijn eigen benen spit ik elk kraampje goed door. Winst: een prachtige (vintage - duh) gouden dior poederdoos die nu dienst doet als zakspiegeltje voor een pond, en een Chanel kledinghanger voor 5 pond. De rest is allemaal even geweldig en het liefst koop ik alles, maar een beetje overweldigd door het grote aanbod, begint mijn hoofd lichtelijk te tollen en besluit ik na een ruime twee uur de markt voor gezien te houden.

Frock me! Dit is het lot: een vintage markt, alleen vandaag!


Op Kings Road (Chelsea) vind je het boetiekje Austique met fabulous fashion die eigenaresse Katie rechtstreeks uit Australië haalt. Je vindt hier jurkjes, versierd met honderden glazen kraaltjes, zijdezachte stoffen en soepele modellen. Een grote kast laat de meest schattige gouden kettinkjes zien (mijn favoriet is het ragfijne zeesterretje, prachtig opengewerkt) en er staan mandjes met onderbroekjes die heerlijk praktisch zijn: er zijn zeven verschillende kleurtjes, elk met vermelding van de dag. Zo is er een blauwe met een turquoise kantje voor een blauwe maandag, een rode met een roze kantje voor een sexy vrijdag en een oranje met een groen kantje voor de brave zondag. Boven vind je de echte schatten: geurkaarsen branden er lustig op los en een grote kroonluchter glinstert je tegemoet. Ben je enthousiast geworden, maar is een tripje naar Londen nu even niet één van de mogelijkheden? Dan heb ik geweldig nieuws: Austique heeft ook een webshop! Hier kun je creditcard laten doen waarvoor ‘ie is uitgevonden: geld uitgeven!








Camden, oh Camden, where have you been all my life? Mijn modemeisjes op AMFI noemen me soms liefkozend het ‘Chanel-meisje’, wat ik uiteraard met een licht schouderophalen, een blosje en een bescheiden lachje om mijn lippen in ontvangst neem. Diep van binnen begint er iets te gloeien, – hoera! – missie geslaagd! Camden Lock is where the magic happens: het staat voor mij gelijk aan urenlang tussen vintage snuffelen, tientallen Chanel kettingen scoren (denk niet dat ik een welgestelde Engelsman aan de haak geslagen heb, want dit zijn uiteraard niet de echte) en de honderden kleine Chinese winkeltjes doorspitten, die allemaal schattige jasjes, high-waisted skirts en quilted tassen verkopen. Ja ja, dat ticket naar Londen komt zeker steeds hoger aan je verlanglijstje…? 

In Camden heb je trouwens ook een waanzinnig mooi Aziatisch restaurant: Gilgamesh. Bij de ingang van de Stables Market, vlammen de fakkels je tegemoet. Een roltrap ( dat klinkt heel industrieel, maar dat is het zeker niet) geeft je het gevoel een Disney attractie te betreden, terwijl beide wanden voorzien zijn van dikke houten wandpanelen uitgesneden met de meest sierlijke illustraties. Knusse ronde rode banken zorgen ervoor dat de enorme ruimte niet koud aanvoelt. Oh, leuke bijkomstigheid, het eten is er ook top. 


Cool Cooper Camden rides. Op weg naar carefree Camden in de Mini Cooper (hij blijft cool...) van mijn eigen private guide, de immer stylish Jess.

Als je dan toch in Londen bent, ga een cupcake eten bij de Hummingbird BakeryHier vind je de aller- aller- aller lekkerste cupcakes in town (mijn favoriet? De Red Velvet. Een goddelijk genot.) Je koffie krijg je in een zachtroze beker met het kolibrie-logootje en besluit je om nog wat extra cupcakes voor onderweg of het thuisfront mee te nemen, dan krijg je die in een prachtig roze doosje met een hengseltje. Ohhh wat is het fijn, fijn, fijn, een meisje te zijn!


"Like the hummingbird sipping nectar from every flower, I fly joyfully through my days, seeing beauty in everything"
Amethyst Wyldfyre



From scarlet to powdered gold,
to blazing yellow,
to the rare
ashen emerald,
to the orange and black velvet
of your shimmering corselet,
out to the tip
that like
an amber thorn
begins you,
small, superlative being,
you are a miracle,
and you blaze

uit "Ode to the Hummingbird" 


World's end in Chelsea

Vanwege het onmenselijke tijdstip waarop ik (nog steeds) door de straten van Londen struin, is deze foto niet helemaal duidelijk, maar ik stuit per toeval op dit winkeltje. De klok draait overuren, en even lijkt het alsof ik in Alice's wonderland ben terechtgekomen, maar dan begint me iets te dagen. Mevrouw Westwood, heeft die hier niet iets mee te maken.... Ik haast me terug naar het appartement en wat research bevestigt mijn vermoeden inderdaad:


Wikipedia helpt me uit de brand:
Vivienne Isabel Swire-Westwood (Tintwistle (Derbyshire), 8 april 1941is een Engels modeontwerpster. Ze maakte naam als de ontwerpster van het punktijdperk en groeide uit tot een van de meest vooraanstaande Britse ontwerpers. Haar voornaamste handelsmerk is het op geestig-bizarre wijze combineren van traditionele elementen.
Na een blauwe maandag op de kunstacademie, kiest ze aanvankelijk voor een carrière in het onderwijs. In 1962 trouwt ze met Derek Westwood. Ze leidt een onopvallend bestaan als moeder en onderwijzeres tot ze in 1965 Malcolm McLaren ontmoet. Onder diens invloed breekt ze met het conformisme dat tot op dat moment haar leven heeft bepaald: ze verlaat haar man en leidt met McLaren een bohemien-achtig bestaan in Londen.
In 1971 maakt ze haar eerste mode-statement door zich een wit stekelkapsel aan te meten - een haarstijl die later zal uitgroeien tot een van de iconen van de punk.
Min of meer toevallig komt McLaren op het idee om een winkeltje in rock-'n'-rollkleding te openen. 'Let it Rock at Paradise Garage' opent zijn deuren in november 1971. Omdat de originele jaren-vijftigkleding moeilijk te vinden blijkt, neemt Westwood na verloop van tijd zelf achter de naaimachine plaats. Ze drukt steeds nadrukkelijker haar eigen stempel op het winkeltje en neemt afstand van de, in haar ogen achterlijk seksistisch en racistische, 'teddyboys' die tot dan toe de klantenkring van de boetiek vormen. In het voorjaar van 1973 wordt de winkel omgedoopt tot 'Too Fast to Live Too Young to Die' en de teddyboys-mode maakt plaats voor eigentijdse, provocerende kleding.
De T-shirts met shockerende teksten blijken een succes onder opstandige Londense jongeren. Het concept wordt nog verder op de spits gedreven door de winkel een jaar later de naam 'SEX' te geven. De kleding die in 'SEX' wordt verkocht is ontworpen met een techniek die aan het situationisme is ontleend en grofweg neerkomt op: kapot maken en weer in elkaar zetten. Gescheurde kleding, veiligheidsspelden en fietskettingen worden op aanwijzing van McLaren gecombineerd met bondage- en SM-elementen. Op de diverse T-shirts zijn slogans tegen het gezag, het consumentisme en de aangepaste burger te lezen. Rond 'SEX' vormt zich een subcultuur die later onder de naam 'punk' massale navolging zal vinden.
De winkel verandert nog twee keer van naam: vanaf 1976 is het Seditionaries en vanaf 1980 World's End.
Onder een viaduct vind ik het Tate logo


Tot slot, nog een aantal museum aanraders: het Tate Modern (Blackfriars metro is gesloten, dus neem Southwark), de Saatchi Gallery (Chelsea) en uiteraard het V&A

Londen, een must voor elk modeminnend meisje en elke modejagende jongen. Wees eens eerlijk, geld is er toch om te rollen?
Related Posts with Thumbnails